درمان پارگی تاندون دو سر بازو با روش های جراحی و درمان های غیرجراحی

تشخیص صحیح نقش مهمی در انتخاب روش درمانی مناسب دارد. بر اساس یافته‌های به‌دست‌آمده از این مراحل، پزشک تصمیم می‌گیرد که بیمار به درمان غیرجراحی نیاز دارد یا باید تحت عمل جراحی قرار گیرد. پزشک برای تشخیص دقیق، روش‌های زیر را به کار می‌برد:

معاینه فیزیکی

پزشک با بررسی دامنه حرکتی، قدرت عضلات و نشانه‌های بالینی مانند تورم و تغییر شکل عضله، احتمال پارگی را ارزیابی می‌کند. همچنین با استفاده از تست‌های عملکردی مانند تست سرعت (Speed's test) و تست یرگاسون (Yergason's test) میزان آسیب‌دیدگی را بررسی می‌کند.

آزمایش‌های تصویربرداری

سونوگرافی: این روش به دلیل سرعت، دسترسی آسان و هزینه کمتر، یکی از گزینه‌های اولیه برای بررسی پارگی تاندون محسوب می‌شود. سونوگرافی می‌تواند پارگی‌های جزئی و کامل را تشخیص دهد.
تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI): دقت بالای MRI در تشخیص پارگی‌های پیچیده و بررسی آسیب‌های هم‌زمان در عضلات و مفاصل، آن را به یک ابزار بسیار مفید تبدیل کرده است. این روش به‌ویژه در مواردی که تشخیص با سونوگرافی دشوار است، کاربرد دارد.
رادیوگرافی (X-ray): هرچند X-ray قادر به نمایش پارگی تاندون نیست، اما می‌تواند تغییرات ساختاری مانند رسوبات کلسیمی در محل تاندون، جابجایی استخوانی و مشکلات مفصلی همراه را نشان دهد.
MRI آرتروگرافی: در برخی موارد خاص، تزریق ماده حاجب به داخل مفصل و انجام MRI می‌تواند دقت تشخیص را افزایش دهد.

بررسی سوابق پزشکی و علائم بیمار

پزشک اطلاعاتی مانند نوع فعالیت‌های روزانه، سابقه آسیب‌های قبلی، میزان درد و شدت ضعف در بازو را بررسی می‌کند تا به تشخیص دقیق‌تری برسد.

روش‌های درمانی غیرجراحی

در بسیاری از موارد، روش‌های غیرجراحی گزینه‌ای موثر برای بهبود پارگی تاندون دو سر بازو هستند. این روش‌ها معمولاً برای افرادی که پارگی جزئی دارند، سن بالایی دارند، یا نمی‌خواهند تحت عمل جراحی قرار بگیرند توصیه می‌شود. روش‌های غیرجراحی بر کاهش درد، بهبود عملکرد حرکتی و جلوگیری از تشدید آسیب تمرکز دارند.
استراحت و کاهش فعالیت: جلوگیری از حرکات شدید که فشار بیشتری بر تاندون وارد می‌کند، یکی از مهم‌ترین مراحل درمان است. در برخی موارد، پزشک ممکن است توصیه کند که بیمار از آتل یا اسپلینت برای تثبیت بازو استفاده کند.
داروهای ضدالتهاب و مسکن‌ها: مصرف داروهایی مانند ایبوپروفن، ناپروکسن یا دیکلوفناک می‌تواند به کاهش التهاب و درد کمک کند. در برخی موارد، پزشک ممکن است داروهای قوی‌تری مانند کورتیکواستروئیدها را برای مدیریت درد تجویز کند.
فیزیوتراپی و تمرینات توان‌بخشی:
تمرینات تقویتی برای افزایش قدرت عضلات بازو و شانه، به‌ویژه عضلاتی که از تاندون پشتیبانی می‌کنند.
حرکات کششی برای حفظ دامنه حرکتی مفصل و جلوگیری از سفتی عضلات
ماساژ درمانی و تکنیک‌های دستی برای بهبود گردش خون و کاهش التهاب
استفاده از روش‌هایی مانند اولتراسوند درمانی و الکتروتراپی برای تسریع روند ترمیم تاندون.
تزریق PRP (پلاسمای غنی از پلاکت): این روش یکی از تکنیک‌های نوین برای بهبود آسیب‌های تاندونی است. در این روش، پلاکت‌های خون بیمار جدا شده و به محل آسیب تزریق می‌شوند تا فرایند ترمیم تسریع شود.
اصلاح سبک زندگی و تغذیه: مصرف مواد غذایی سرشار از پروتئین، ویتامین C و کلاژن می‌تواند به بهبود ساختار تاندون کمک کند. علاوه بر این، حفظ وزن مناسب و اجتناب از فعالیت‌هایی که فشار زیادی بر بازو وارد می‌کنند، اهمیت زیادی دارد.
در نهایت، درمان‌های غیرجراحی نیاز به صبر و پیگیری دقیق دارند. برای دستیابی به بهترین نتیجه، توصیه می‌شود که بیماران برنامه درمانی خود را به‌طور منظم دنبال کنند و در صورت عدم بهبود، با پزشک متخصص مشورت نمایند. بسیاری از موارد، روش‌های غیرجراحی می‌توانند بهبودی قابل قبولی ایجاد کنند:

روش‌های جراحی

در مواردی که پارگی شدید باشد، جراحی یکی از بهترین گزینه‌ها برای بازیابی توانایی حرکتی و جلوگیری از آسیب‌های ثانویه خواهد بود. روش‌های جراحی مختلفی برای ترمیم این آسیب وجود دارد که بسته به میزان پارگی، شرایط کلی بیمار و اهداف درمانی پزشک انتخاب می‌شود. در ادامه، انواع روش‌های جراحی را بررسی می‌کنیم:
بخیه و ترمیم تاندون: این روش زمانی به کار می‌رود که تاندون هنوز قابلیت ترمیم داشته باشد. پزشک دو سر تاندون پاره‌شده را با استفاده از بخیه‌های مخصوص به یکدیگر متصل می‌کند. این روش معمولاً برای افرادی که آسیب جزئی یا متوسط دارند، گزینه‌ای مناسب است.
پیوند تاندون: اگر پارگی شدید باشد یا تاندون بیش از حد تحلیل رفته باشد، پزشک ممکن است از یک تاندون دیگر در بدن بیمار (مانند تاندون همسترینگ یا تاندون قدامی مچ) برای جایگزینی استفاده می‌کند.. این روش اغلب برای بیماران با آسیب‌های گسترده یا بیمارانی که ترمیم اولیه در آن‌ها موفقیت‌آمیز نبوده، به کار می‌رود.
آرتروسکوپی: این روش کم‌تهاجمی به پزشک اجازه می‌دهد تا با استفاده از یک دوربین کوچک (آرتروسکوپ) و ابزارهای ظریف، آسیب تاندون را مشاهده و ترمیم کند. آرتروسکوپی معمولاً باعث کاهش درد پس از جراحی، دوره بهبودی کوتاه‌تر و حداقل میزان زخم جراحی می‌شود این روش برای پارگی‌های متوسط و همچنین برای بررسی وضعیت سایر ساختارهای شانه استفاده می‌شود.
ترمیم باز با جراحی سنتی: در موارد شدیدتر که پارگی کامل تاندون وجود دارد و نیاز به دسترسی گسترده به ناحیه آسیب‌دیده است، پزشک ممکن است جراحی باز را پیشنهاد دهد. در این روش، یک برش بزرگ‌تر برای ترمیم ساختارهای آسیب‌دیده انجام می‌شود.

تصمیم برای انجام جراحی به عوامل مختلفی بستگی دارد:

سن و سطح فعالیت بیمار

افراد جوان و ورزشکاران معمولاً برای حفظ عملکرد طبیعی عضلات و دامنه حرکتی بازو به جراحی نیاز دارند. در مقابل، افراد مسن‌تر که فعالیت‌های فیزیکی کمتری دارند، ممکن است بتوانند با روش‌های غیرجراحی عملکرد قابل قبولی داشته باشند.

شدت پارگی

اگر پارگی کامل باشد، جراحی اغلب بهترین گزینه است، زیرا در صورت عدم درمان، عضله ممکن است به مرور تحلیل برود و باعث کاهش دائمی قدرت بازو شود. پارگی‌های جزئی معمولاً با فیزیوتراپی و درمان‌های غیرجراحی مدیریت می‌شوند.

میزان درد و ناراحتی

برخی بیماران با پارگی تاندون، درد شدیدی را تجربه می‌کنند که بر فعالیت‌های روزمره آن‌ها تأثیر می‌گذارد. در این موارد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند.

مدت زمان از وقوع آسیب

اگر پارگی تاندون مدت زیادی بدون درمان باقی بماند، عضلات بازو ممکن است ضعیف‌تر شده و درمان دشوارتر شود. جراحی در مراحل اولیه بهبودی سریع‌تری را به دنبال دارد.

درگیری سایر ساختارهای شانه

در صورتی که همراه با پارگی تاندون، آسیب‌های دیگری مانند پارگی روتاتور کاف یا آرتروز وجود داشته باشد، ممکن است نیاز به جراحی افزایش یابد.

نیاز بیمار به قدرت و دامنه حرکتی کامل

برخی افراد به دلیل نوع شغل یا فعالیت ورزشی خود نیاز دارند که دامنه حرکتی و قدرت بازویشان در بالاترین سطح ممکن باقی بماند. این افراد معمولاً گزینه‌های خوبی برای جراحی هستند.

پارگی تاندون دو سر بازو یک مشکل شایع در میان ورزشکاران، افراد مسن و کسانی است که فعالیت‌های فیزیکی شدید دارند. این آسیب می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر عملکرد روزانه فرد داشته باشد، اما بسته به شدت پارگی و نیازهای فردی، روش‌های درمانی متفاوتی قابل اجرا هستند
برای بیماران با پارگی‌های جزئی، برنامه‌های توان‌بخشی و تمرینات تقویتی می‌توانند نقش مهمی در بازگرداندن قدرت و دامنه حرکتی ایفا کنند. در مقابل، کسانی که دچار پارگی کامل شده‌اند و یا ضعف شدید در بازو تجربه می‌کنند، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشند. با پیشرفت تکنیک‌های پزشکی، روش‌های کم‌تهاجمی مانند آرتروسکوپی می‌توانند گزینه مناسبی برای بسیاری از بیماران باشند.
دکتر محسن خالدی، متخصص طب فیزیکی و توانبخشی در تهران، با بهره‌گیری از روش‌های پیشرفته و نوین درمانی، به بیماران کمک می‌کند تا بهبودی سریع‌تر و مؤثرتر از آسیب‌ها و مشکلات اسکلتی-عضلانی، به ویژه پارگی تاندون شانه، دست یابند. درمان‌های تخصصی ایشان به کاهش درد، بهبود حرکت و بازگرداندن عملکرد طبیعی شانه کمک می‌کنند. با استفاده از تکنیک‌های غیرجراحی و بازتوانی مناسب، دکتر خالدی توانسته است نتایج قابل توجهی در درمان پارگی تاندون و مشکلات مرتبط با شانه برای بیماران خود به ارمغان بیاورد. برای مشاوره و دریافت نوبت درمان، می‌توانید از دکمه دریافت نوبت استفاده نمایید.

منابع
ncbi
my.clevelandclinic