کاهش درد با تزریق اپیدورال کمر؛همه چیز درباره این روش

آماده‌سازی بیمار

آمادگی اولیه: پزشک معمولاً اطلاعاتی در مورد سابقه پزشکی و داروهای مصرفی بیمار می پرسد. ممکن است از بیمار خواسته شود که از مصرف برخی داروها مانند رقیق‌کننده‌های خون خودداری کند.
محل تزریق: بیمار به حالتی قرار می‌گیرد که دسترسی به ناحیه کمر آسان باشد. این حالت معمولاً به صورت خوابیده روی شکم یا نشسته با خم کردن کمر به جلو است.
ضدعفونی محل تزریق: پوست ناحیه کمر در محل تزریق به‌طور کامل با مواد ضدعفونی‌کننده تمیز می‌شود تا خطر عفونت کاهش یابد.

بی‌حسی موضعی

ابتدا یک بی‌حسی موضعی به ناحیه‌ای که سوزن اپیدورال قرار می‌گیرد، تزریق می‌شود تا بیمار در هنگام ورود سوزن اصلی درد کمتری احساس کند.

ورود سوزن اپیدورال

پزشک با استفاده از تکنیک‌های تصویربرداری مانند فلوروسکوپی یا سونوگرافی، سوزن اپیدورال را به دقت به محل صحیح در فضای اپیدورال هدایت می‌کند.

تزریق دارو

پس از قرارگیری صحیح سوزن، مخلوطی از داروهای ضدالتهابی (معمولاً کورتیکواستروئیدها) و مواد بی‌حس‌کننده به فضای اپیدورال تزریق می‌شود.

بررسی وضعیت بیمار

نظارت پس از تزریق: بیمار برای مدت کوتاهی تحت نظارت قرار می‌گیرد تا از عدم بروز عوارض فوری اطمینان حاصل شود.
توصیه‌های پس از تزریق: پزشک توصیه‌هایی در مورد فعالیت‌های پس از تزریق، علائم مورد انتظار و زمان بازگشت به فعالیت‌های عادی ارائه می‌دهد.

پیگیری

بیمار ممکن است نیاز به جلسات پیگیری برای ارزیابی اثربخشی تزریق و نیاز به تزریقات بعدی داشته باشد.

این روش مزایای متعددی دارد که آن را به یکی از روش‌های محبوب برای مدیریت درد کمر و ستون فقرات تبدیل کرده است. برخی از این مزایا عبارتند از:
تسکین سریع درد: یکی از بزرگترین مزایای این روش این است که معمولاً تسکین درد به سرعت حاصل می‌شود. این تسکین می‌تواند بلافاصله یا پس از چند روز پس از تزریق احساس شود.
کاهش التهاب: داروهای کورتیکواستروئید که در این تزریق استفاده می‌شوند، می‌توانند التهاب در ناحیه‌های مورد نظر را کاهش دهند و در نتیجه درد را کم کنند.
بهبود حرکت و عملکرد: با کاهش درد و التهاب، بیماران معمولاً بهبود قابل توجهی در حرکت و عملکرد روزانه خود مشاهده می‌کنند. این موضوع می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی کمک کند.
اجتناب از جراحی: برای بسیاری از بیماران، این روش می‌تواند یک جایگزین موثر برای جراحی باشد، به‌ویژه در مواردی که جراحی پیچیده یا پرخطر است.
روش غیرتهاجمی: این روش یک روش غیرتهاجمی است و نسبت به جراحی‌های باز کمترین خطرات و عوارض را دارد.
مدیریت درد مزمن: برای افرادی که از دردهای مزمن و طولانی‌مدت رنج می‌برند، این روش می‌تواند یک راهکار موثر برای مدیریت درد باشد و به آن‌ها کمک کند تا بتوانند بهتر با درد مزمن زندگی کنند.
کاهش نیاز به داروهای خوراکی: با استفاده از این تزریق ، نیاز به مصرف داروهای مسکن خوراکی که ممکن است عوارض جانبی داشته باشند، کاهش می‌یابد.
قابلیت تکرار: در صورتی که تزریق اول موثر باشد، این روش می‌تواند در صورت لزوم تکرار شود تا درد به‌طور مداوم کنترل شود.
کمترین زمان بهبودی: بر خلاف جراحی که نیاز به زمان بهبودی طولانی دارد، بیماران معمولاً پس از تزریق می‌توانند به فعالیت‌های عادی خود بازگردند.

هر چند تزریق اپیدورال مزایای زیادی دارد، اما مانند هر روش پزشکی دیگری، معایبی نیز دارد که باید مورد توجه قرار گیرد. برخی از معایب و خطرات احتمالی این روش عبارتند از:
عوارض جانبی موقت: برخی بیماران ممکن است پس از تزریق دچار عوارض جانبی موقت شوند که شامل سردرد، تهوع، سرگیجه و احساس ضعف می‌شود.
عفونت: هر تزریقی می‌تواند خطر عفونت داشته باشد. اگرچه این خطر کم است، اما در صورت بروز عفونت، ممکن است نیاز به درمان‌های جدی‌تری باشد.
خونریزی: احتمال کمی برای خونریزی در محل تزریق وجود دارد، به‌ویژه در افرادی که داروهای رقیق‌کننده خون مصرف می‌کنند یا دارای اختلالات خونریزی هستند.
واکنش آلرژیک: برخی افراد ممکن است به داروهای مورد استفاده در تزریق اپیدورال (مانند کورتیکواستروئیدها یا مواد بی‌حس‌کننده) واکنش آلرژیک نشان دهند.
تشدید درد: در برخی موارد نادر، درد ممکن است پس از تزریق بدتر شود.
آسیب عصبی: هرچند که این خطر بسیار کم است، اما در صورت نادرست قرار گرفتن سوزن یا ورود دارو به ناحیه‌های حساس، ممکن است آسیب عصبی رخ دهد که می‌تواند موجب ضعف، بی‌حسی یا سایر مشکلات عصبی شود.
کاهش موقت فشار خون: در برخی موارد ، تزریق اپیدورال می‌تواند باعث کاهش موقت فشار خون شود که ممکن است منجر به سرگیجه یا ضعف شود.
عدم اثربخشی: در برخی بیماران، تزریق اپیدورال ممکن است تأثیر کمی بر کاهش درد داشته باشد یا اصلاً مؤثر نباشد.
درد در محل تزریق: ممکن است بیمار در محل تزریق احساس درد یا ناراحتی کند که معمولاً موقت است.